معرفی مختصر کریستین نوربرگ شولتز
تاریخ‌نویس و نظریه‌پرداز کریستین نوربرگ شولتز ، در سال ۱۹۶۳ کتاب «نیات معماری» را نوشت که اثری متاثر از مطالعات وابسته به ساختارگرایی است، طولی نکشید که وی به سمت رویکرد پدیدارشناسی تغییر مسیر داد و کتاب هستی، فضا و معماری را در سال ۱۹۷۱ به رشته‌ی تحریر در آورد، و سپس با کتاب‌های ژنوس لوسی (۱۹۸۰) و مفهوم مسکن در سال ۱۹۸۵ که دیدگاه‌های وی در رابطه با مفهوم مسکن و جدیدترین ایده‌های مسکن و مشکلات در غرب است ادامه داد. وی با این مجموعه‌ی سه‌تایی، تفسیر پدیدارشناسی از معماری را بنیان‌گذاری کرد که متضمن اصولی است که از مسیرهای قطعی در معماری معاصرحمایت کرده است. موضوع اصلی در کتاب هستی، فضا و معماری، «فضا» است. مبحث «فضا» برانگیخته شده با چیزی است که نویسنده آن‌را به عنوان خوانش تقلیل‌دهنده‌ی کانسپت نامیده است که ابتدا توسط «زیگفرید گیدیون» مطرح و سپس توسط دیگران به ویژه «برونو زوی» استفاده شد.
تاریخچه زندگی کریستین نوربرگ شولتز
کریستین نوربرگ شولتز فضا را به عنوان «فضای مربوط به هستی» قابل شرایط لازم می‌داند، پی‌ریزی شده به صورت طرح کلی، مراکز، مسیرها، راه‌های پیاده و حوزه‌ها، مفاهیمی که وی شرح داده است از منابع متعددی الهام گرفته است، به طور مثال ، میرچا الیاد، کوین لینچ، لوی اشتراوس، اتوبولنوو. مرکز، به عنوان مثال الهامی از مبحث الیاد در رابطه با اسطوره‌شناسی است که نشانگر ارتباط بین حوزه‌های مختلف کیهانی است. به طور مشابه، مسیر مربوط به ایدهی عزیمت و بازگشت به خانه است و به حوزه‌های هستی «بیرونی» و«درونی» تقسیم می‌شود. کریستین نوربرگ شولتز همچنین ایدهی جدیدی را مطرح کرد که «روح مکان» نامیده شده است. وی چهار سطح از «فضای مربوط به هستی» را شناسایی کرده است که از آن جمله‌اند «جغرافیا، منظر، شهر و اشیا».
افتخارات کریستین نوربرگ شولتز
همچنین کریستین نوربرگ شولتز به مفهوم «فضای معمارانه» اشاره دارد که وی آن‌را به صورت «عینیت بخشیدن به فضای هستی» معرفی کرده است و با بررسی تاریخی آثار معماری از دهکده‌ها و شهرها تا مصنوعات معمارانه مصور شده است و به نحوی با توجه به موضوعات طرح‌مایه‌های فضایی نظیر مرکز، مسیر، حوزه و همچنین توصیف‌های کیفی در رابطه با مشخصات پدیدارشناسی طبقه‌بندی شده است. فضای هستی که به صورت فضای کیفی معرفی شده است در معماری یادمانی نظیر پانتئون و همچنین شهرهای قرون وسطایی، در معماری برومینی، در اواخر رنسانس، و آثار لوکوربوزیه، لوئیس کان و پائولو پورتوگسی بازنمود پیدا کرده است. برای نوربرگ شولتز، اگرچه بی‌ثباتی‌های متعددی در رابطه با مفهوم «فضای معماری» وجود دارد، اما جنبه‌های بسیار ضروری آن از طریق آثار مدرن متعددی زدوده شده است، به خصوص در زمینه‌ی شهرنشینی.
جوایز کریستین نوربرگ شولتز
کیفیت مجازی خیابان‌ها و وضعیت ناپایداری آن‌ها،
مرکزیت میدان شهر و نقش وجودی آن توسط بسیاری از معماران نادیده گرفته شده.
و این امر سبب خلق محیط‌های شهری ناکارای بسیاری شده است.
در این رابطه،کریستین نوربرگ شولتز با ونتوری.
جاکوب و روسی در نقد آثار معماری مدرن در مدت کوتاهی به ویژه در رابطه با محیط شهری همکاری داشت.
سپس ونتوری رویکردی کاملا متفاوت در برگرفت.
ولی نوربرگ شولتز، به تاریخ بازگشت و به صورت قیاسی نمونه‌های مختلفی از ساختمان‌ها، شهرها و منظر را بررسی کرد.
که به طور طبیعی با کیفیت‌های «فضای هستی» مشترک هستند.
و محیط معنادار و جامعی را ارایه داده است.
تاریخ‌نویس و نظریه‌پرداز کریستین نوربرگ شولتز ، در سال ۱۹۶۳ کتاب «نیات معماری» را نوشت که اثری متاثر از مطالعات وابسته به ساختارگرایی است.
