معماری ژنتیکی

معماری ژنتیکی چیست ؟

پیدایشی، تکوینی، وابسته به پیدایش با اصل هر چیز است و مربوط به تولید وراثت در روانشناسی به معنای ژنی است. وابسته به زیست شناسی و تقلید از زیست بوم و محیط زیست است. ساختمان‌هایی که دیوارها و سقف‌ ها با استخوان و پوست خودشان رشد می‌کنند و گرمای درون رگ‌ ها اکسیژن لازم را برای تنفس فراهم ‌می‌آورد. آلبرتو ت. استئوز بنیان‌گذاری شده در سال ۲۰۰۰، معماری ژنتیکی برنامه‌ی منحصر به فرد درباره‌ی معماری زیست‌ محیطی ,محیط‌ زیستی بر پایه‌ی زیست‌ سنجی، تصور و تجسم‌ های دیجیتالی و فنآوری‌ های نوین ماشین‌ آلات تمرکز دارد. فراتر از کاربرد رایانه‌ ها به عنوان جایگزینی برای تولیدات معماری به روش سنتی، تمام پروژه‌های معماری ژنتیکی به صورت دیجیتالی، نشات گرفته شده از علوم زیست‌ شناسی و سایر منابع طبیعی است که به صورت ماکت‌ های ساختمانی و عناصر معماری تعریف شده است و ‌بدون دخالت انسان، به طور مستقیم توسط نرم‌افزارهایی به چاپگرهای سه‌ بعدی یا ماشین‌ های برنامه کامپیوتری طراحی سه‌ بعدی  (CAD) متصل هستند که پس از اتمام طراحی، خروجی به نرم افزار تولید (CAM) ارسال می گردد.

ویژگی‌ های معماری ژنتیکی

تکامل‌ پذیری به طور تحت‌ اللفظی به معنای توانایی تکامل یافتن است. در اصطلاح ژنتیک، تکامل‌ پذیری توانایی سامانه‌ی ژنتیکی است که انواع انطباق‌ های سازگار و بالقوه را تولید و حفظ می‌کند.جنبه‌های معماری ژنتیکی وجود دارد که به تکامل‌ پذیری سامانه‌ای مستقل، هماهنگ، بی‌ثبات، و چندگرایی منتهی شده است. ساختمان‌ های ژنتیک دارای قابلیت‌ های خود ارزیاب، خود ترمیمی و خود اصلاحی هستند در نتیجه نیاز آن‌ها برای تعمیر و نگهداری توسط منابع بیرونی به حداقل رسیده است. ریخت و فرم آن‌ها قابل تغییر و تحول و پردازش است. این نوع ساختمان‌ ها حتی قادر خواهند بود که جوابگوی نیازهای ساکنانشان باشند از طریق حس کردن حالات و خلق و خوی یا سلامت فیزیکی ساکنان آگاه شوند و به نحوی مستقل برای این اصلاح عمل خواهند کرد.

کاربرد ژنتیک در معماری

آن‌چه در معماری معاصر مطرح است مفهوم جهانی و بین‌ المللی شدن است، آداب و رسوم مکانی، سایت موضعی و شرایط آب و هوایی بومی و محلی است. اما هرگز درباره‌ی مفاهیم خارج ذهن خودمان نیاندیشیده‌ایم ولی ریاضیدانان به این نحو عمل کرده‌اند : جهان‌ های متعدد، عصر پسا‌ انسان، مغز جهانی است موضوع این است که چگونه معماری به این سه نوع پارادایم پاسخ خواهد داد. در نتیجه‌ی نهایی به طور بالقوه زمین به عنوان سامانه‌ای محاسباتی و خودآگاه عمل خواهد کرد که در آن تمامی اجزا،‌ ساکنان و سامانه‌های به صورت هوشمند عمل خواهند کرد و معماران معماری ژنتیکی قصد تقلید یا کپی کردن از زیست‌شناسی را ندارند. ترجیحا آن‌ها به دنبال این هستند که از فضا حداکثر بهره را به نفع اهداف طراحی توسط ادغام هوش مصنوعی و فرایندهای بیولوژیکی ببرند. در این معماری سیاره‌ی زمین به صورت سامانه‌ی رایانه‌ای عظیمی تصور می‌شود که به طور تحت‌الفظی مغز جهانی نامیده شده است.

نقش ژنتیک در معماری معاصر

با همگرایی محاسبات و زیست‌ محیطی در اواخر قرن بیستم و متعاقبا تکمیل.
پروژه ژنوم انسانی، اکنون شاهد ظهور عصر پسا انسانی هستیم.
که به شیوه‌ ای که ما فکر می‌کنیم و با جهان ارتباط برقرار می‌کنیم.
بلکه معماری ژنیتکی بر اساس مفهوم فلسفی پیدایش دنیای فنآوری و دیجیتالی است.
در زمینه معماری لوکوربوزیه خانه را به عنوان ماشینی برای زندگی عنوان کرد.
همان‌ گونه که اتومبیل ماشینی برای حرکت است و در یک باغ قرار دارد.
و در این قرن بیستم که انسان محور است رایانه اختراع شد و دی‌ان‌ای کشف شد.
و می‌توانیم هر چه را که بخواهیم شبیه‌ سازی کنیم.
در نتیجه تنها نمی‌توان جعبه‌ای را طراحی کنیم و بگوییم انسان در آن زندگی می‌کنند.
بلکه در عصر پسا انسان‌ گرایی، ماشین، ربات و رایانه.
همه چیز با یکدیگر زندگی می‌کنند و ابزاری برای پیشرفت انسان است.