معماری بال کریشنا دوشی

تاریخچه زندگی بال‌ کریشنا دوشی

با آنکه بناهای آغازین بال‌ کریشنا دوشی ناگزیر مُهر لوکوربوزیه را بر خود داشت، به‌تدریج توانست خود را از زیر سلطۀ استادش رها کند.دوشی علاوه بر کار با لوکوربوزیه، از نزدیک با لویی کان و آنانت راجهدر طراحی و اجرای پروژۀ «انستیتوی هندی مدیریت احمدآباد» همکاری کرده است که اثرش را می‌توان در هندسۀ طرح دوشی برای «مدرسۀ معماری احمدآباد» دید.دوشی از همان آغاز به لزوم آشتی دادن شهر و روستا، برای بهره بردن از گنجینۀ سنت‌های محلی و نیز برای پاسخ گفتن به میل جهان‌روای مدرنیسم، پی برده بود. از این‌رو، در ۱۹۵۶ آتلیۀ شخصی‌اش را در احمدآباد به نام «واستوـ شیپلا» گشود و چند سال بعد در ۱۹۶۲ «بنیاد واستوـ شیپلا برای مطالعات و تحقیقات در زمینۀ طراحی زیست‌محیطی» را، که شهرتی ملی و بین‌المللی دارد، تأسیس کرد و تاکنون کارهای پیشتازی در حوزۀ مسکن ارزان، طراحی پایدار، فناوری‌های متناسب با محیط، و معماری و شهرسازی بومی انجام داده است.

افتخارات بال‌ کریشنا دوشی

آثار معماری بال کریشنا دوشی آینۀ پیکاری در دو سو است: در یک سو، کاربست آموزه‌های معماری مدرن و در سوی دیگر، کاوش ارزش‌ها در سیاق سنت هندی؛کاوشی که دوشی آن را نوعی جست‌وجوی متافیزیکی می‌داند که با شهود و مراقبه و نیز تحلیل هدایت می‌شود. به تعبیری دوشی در معمار‌ی‌اش می‌کوشد چیزهای ظاهراً متباین را با هم آشتی بدهد: امر مدرن و جهانی را با امر سنتی و محلی، پژوهش را با ساختن، و معماری را با شهرسازی و منظر. از این رو، کارهایش عمیق و مملو از دلالت‌های پنهان است. اینکه آیا دوران اوج دوشی سپری شده است یا نه، محل بحث باقی می‌ماند، اما تردیدی نیست که اثری ماندگار در جنوب آسیا از خود بر جای گذاشته و در گفتمان معماری هند در دوران پس از استقلال بسیار مساهمت کرده است.

آثار و جوایز بال‌ کریشنا دوشی

انستیتوی هندشناسی، احمدآباد ( ۱۹۵۷- ۱۹۶۲).
مدرسۀ معماری، احمدآباد (۱۹۶۶- ۱۹۶۸).
شرکت کودهای شیمیایی گجرات، بارودا (۱۹۶۴- ۱۹۶۹).
مرکز فناوری محیط زیست و شهرسازی، احمدآباد (۱۹۷۲).
مسکن ارزان IFFCO، کلول (۱۹۷۰- ۱۹۷۳).
انستیتوی هندی مدیریت، بنگلور (۱۹۷۷- ۱۹۸۵).
شرکت مدارهای الکتریکی مادیا پرادش (۱۹۷۹- ۱۹۸۹).
سنگت[۸]، احمدآباد (۱۹۷۹- ۱۹۸۱).
انستیتوی کار گاندی، احمدآباد (۱۹۸۰- ۱۹۸۴).
مسکن باهمستان آران‌یا، ایندور (۱۹۸۳- ۱۹۸۶).
گالری هنر امداواد نی گوفا (غار حسین‌ـ دوشی)، احمدآباد (۱۹۹۲- ۱۹۹۵).
انستیتوی ملی فناوری مُد، دهلی نو (۱۹۹۷).
بورس الماس بهارات، بمبئی (۱۹۹۸).

دوشی برندۀ جایزۀ پریتزکر ۲۰۱۸ شد. وی شاگرد مستقیم لوکوربوزیه و لویی کان بود. این انتخاب را باید تیر خلاصی بر جهان ستاره معماران، پست مدرن‌ها و ضد زمینه گرایان نامید. به نظر می‌رسد جهان صراحتا ورود به عصر نئومدرن را ابراز می کند.

منبع: وبسایت رویدادهای معماری